Η 43χρονη Πάρις Χίλτον έγραψε ένα ειλικρινές δοκίμιο για την Teen Vogue, αναφέροντας ένα από τα πιο οδυνηρά θέματα της. Η σταρ παλεύει με τη ΔΕΠΥ για πολλά χρόνια. Η Πάρις σημειώνει ότι τα πρώτα συμπτώματα εμφανίστηκαν στην παιδική ηλικία, αλλά οι γονείς της αρχικά δεν το σκέφτηκαν πολύ. Η συνεχής «ανάγκη της για διέγερση», σε συνδυασμό με τις δυσκολίες στο σχολείο, την οδήγησαν στο να την στείλουν σε ένα εξειδικευμένο ίδρυμα για προβληματικούς εφήβους — το Provo Canyon School, γνωστό για την αυστηρότητα και την πειθαρχία του. Η Χίλτον θυμάται εκείνα τα χρόνια με τρόμο.
«Όταν μεγάλωνα, πάντα μου έλεγαν ότι ήμουν πολύ ενεργητική, πολύ αποσπασμένη, πολύ ομιλητική—απλώς πάρα πολύ από όλα», σκέφτεται την παιδική της ηλικία. «Μακάρι κάποιος να είχε ρωτήσει, “Τι συμβαίνει πραγματικά με αυτήν;” Αντίθετα, πέρασα χρόνια νιώθοντας παρεξηγημένη και τιμωρημένη για το πώς λειτουργούσε ο εγκέφαλός μου. Μου πήρε πολλά χρόνια για να καταλάβω τι πραγματικά συνέβαινε».
Όταν η Πάρις διαγνώστηκε επίσημα με ΔΕΠΥ, δεν συμβιβάστηκε αμέσως με αυτό και το κράτησε για καιρό κρυφό από το κοινό.
«Στην αρχή, η διάγνωση έμοιαζε με ταμπέλα – κάτι που με περιόριζε, καθόριζε τι δεν μπορούσα να κάνω και με έκανε να νιώθω διαφορετικά. Το έκρυβα, ανησυχώντας για το πώς θα μπορούσε να γίνει αντιληπτό. Τι θα γινόταν αν οι άνθρωποι πίστευαν ότι ήμουν πολύ αποσπασμένος, αδιάφορος και δεν θα είχα επιτυχία;»
Με την πάροδο του χρόνου, η Hilton ανακάλυψε και κάποιες θετικές πτυχές.
«Η άλλη πλευρά της ΔΕΠΥ αποκαλύπτει κάτι όμορφο: δημιουργικότητα, πάθος, ανθεκτικότητα και μυαλό που σκέφτεται με τολμηρούς, απροσδόκητους τρόπους».
Η Πάρις διαβεβαιώνει ότι έχει μάθει πλέον να αγκαλιάζει τα μοναδικά της χαρακτηριστικά και δεν βλέπει πλέον τη ΔΕΠΥ ως «περιορισμό». Στην πραγματικότητα, το βλέπει ως την «υπερδύναμή» της.
«Είναι το μυστικό μου όπλο σε έναν κόσμο όπου μας λένε συχνά να το παίζουμε με ασφάλεια. Το μυαλό μου δεν κινείται σε ευθεία γραμμή – κάνει ζιγκ-ζαγκ και εξερευνά αχαρτογράφητη περιοχή, επιτρέποντάς μου να ξεπεράσω τα όρια και να παραμείνω μπροστά από την καμπύλη».
Η socialite πίστωσε επίσης το σύνδρομο ελλειμματικής προσοχής της ως τον λόγο που μπορεί να προβλέψει τις τάσεις.
«Μου έδωσε τη δημιουργική δυνατότητα να οικοδομήσω μια αυτοκρατορία, την ορμή να συνεχίσω να υπερβαίνω τα όρια και την ενσυναίσθηση να συνδεθώ με τους ανθρώπους σε ένα βαθύτερο επίπεδο. Επειδή το μυαλό μου ευδοκιμεί στην καινοτομία, τις τολμηρές ιδέες και την καινοτομία, βλέπω τον κόσμο γεμάτο δυνατότητες και έχω μάθει να εκμεταλλεύομαι αυτή την ενέργεια».
Παρά τα ορατά οφέλη, η Hilton παραδέχτηκε ότι η κατάσταση μπορεί να είναι πραγματικά εξαντλητική.
«Αλλά ας είμαστε ειλικρινείς: η ΔΕΠ-Υ μπορεί να είναι κουραστική και κουραστική επειδή το μυαλό μου πλημμυρίζεται συνεχώς από σκέψεις, ιδέες και περισπασμούς. Οι άνθρωποι με βλέπουν συχνά ως λαμπερή και επιτυχημένη, αλλά στα παρασκήνια, υπάρχουν μέρες που ο θόρυβος στο κεφάλι μου μπορεί να είναι τόσο δυνατός που είναι δύσκολο να συγκεντρωθώ».
Ανέφερε ότι έπρεπε να μάθει να συγχωρεί τον εαυτό της. Τώρα, βασιζόμενη στο σύστημα υποστήριξής της σε δύσκολες στιγμές, θέλει να αλλάξει τη στάση της κοινωνίας απέναντι σε όσους υποφέρουν επίσης από διαταραχή ελλειμματικής προσοχής.
«Το στίγμα που περιβάλλει τη ΔΕΠΥ – και γενικά η νευροαποκλίσεις – πρέπει να αλλάξει. Ζούμε σε έναν κόσμο όπου συχνά αναμένεται να χωράμε σε κουτάκια, να ακολουθούμε κανόνες και να κάνουμε τα πάντα όπως όλοι οι άλλοι. Αλλά η ΔΕΠΥ μου με δίδαξε ότι τα πιο μαγικά πράγματα συμβαίνουν όταν απελευθερώνεσαι από αυτές τις προσδοκίες. Πρέπει να σταματήσουμε να αποκαλούμε τους νευροαποκλίνοντες ανθρώπους «ανώμαλους» και να αρχίσουμε να αναγνωρίζουμε τις μοναδικές τους ικανότητες».
