Προσπάθησα να εξηγήσω την κατάσταση, διχασμένη ανάμεσα στο να ντρέπομαι και να συγκρατώ το γέλιο. Εν τω μεταξύ, η φαντασία του Τζέικ ήταν ελεύθερη, αναρωτιόταν αν η κυρία Λίζα ήταν κρυφά μια υπερήρωα αθλητική αεροδυναμική εσώρουχα. Πρότεινε μάλιστα να κρεμάσει τους δικούς του μπόξερ Captain America δίπλα στον «εξοπλισμό καταπολέμησης του εγκλήματος» για να συμμετάσχει στη διασκέδαση.
Η περιέργεια του Τζέικ κινούνταν κάθε φορά που η μπουγάδα της Λίζας φτερούγιζε στον άνεμο, μετατρέποντάς την σε καθημερινή ρουτίνα. Ωστόσο, ήξερα ότι ήταν καιρός να βάλω ένα τέλος σε αυτό όταν πρότεινε να κρεμάσει το δικό του εσώρουχο δίπλα στο δικό της. Έτσι, πήγα στο σπίτι της, έτοιμος να λύσω το θέμα διπλωματικά.
Πριν προλάβω να μιλήσω, η Λίζα άνοιξε την πόρτα και ξεκαθάρισε ότι δεν είχε σκοπό να αλλάξει τις συνήθειές της στο πλύσιμο των ρούχων. Διέλυσε τις ανησυχίες μου με ένα γέλιο, λέγοντάς μου να «ξεφορτωθώ» και μάλιστα πρόσφερε μερικές συμβουλές για το πώς να εμπλουτίσω τη δική μου γκαρνταρόμπα.
Απογοητευμένος και απελπισμένος, κατέληξα σε ένα σχέδιο—ένα που ήταν απολαυστικά ασήμαντο. Εκείνο το βράδυ, βρήκα το πιο λαμπερό ύφασμα που μπορούσα και έφτιαξα το μεγαλύτερο, πιο εξωφρενικό ζευγάρι εσώρουχα της γιαγιάς. Την επόμενη μέρα, αφού έφυγε η Λίζα, κρέμασα περήφανα τη δημιουργία μου ακριβώς μπροστά στο παράθυρό της.
