Καθώς έτρεξα στην μπροστινή μου είσοδο, συνειδητοποίησα ότι είχα δεκαπέντε λεπτά για να φύγω. Κατευθύνθηκα γρήγορα προς το ανοιχτό παράθυρο, όσο νόμιζα ότι κανείς δεν με παρατηρούσε. Ήμουν χαρούμενος που κανένας γείτονας δεν έβλεπε όταν κοίταξα πάνω από το περβάζι.
Η ζώνη διαβίωσής τους ήταν η ίδια με όλες τις άλλες. Ο Μάικ με αντιμετώπισε κρατώντας μια κάμερα υψηλής ποιότητας. Με ένα ανεπιτήδευτο χαμόγελο, η Τζιλ γύρισε να τον αντιμετωπίσει. Η προσοχή μου τράβηξε μια σύντομη ματιά της κίνησης κοντά στην άκρη του δωματίου. Ο Μάικ είχε όλη μου την προσοχή. Η σύζυγός του φώναξε: «Κάποιος είναι εκεί!» καθώς τα μάτια μας βούρλωσαν, και δεν τοποθέτησα την αναπνοή μου. Κάποιος κοιτάζει μέσα!
Όχι, όχι, όχι! σκέφτηκα. Αυτό πολλές φορές δεν μπορεί να γίνει αντιληπτό!
Με την καρδιά μου να τρέμει, γύρισα βιαστικά στο σπίτι μου και ασφάλισα την είσοδο. Τι περνούσε από τη διάνοιά μου; Κοίταξα μέσα στο σπίτι τους, αλλά γιατί; Τους είχα προσβάλει; Νόμιζα ότι πήγαιναν για να καλέσουν την αστυνομία.
Η ηρεμία έσπασε την επόμενη μέρα από ένα χτύπημα στην είσοδο μου. Ρίχνοντας μια ματιά από το ματάκι έκανε το στομάχι μου να γυρίσει. Ήταν ο Μάικ. Έβγαλε μια φωτογραφία από έναν φάκελο που κρατούσε. Η φωτογραφία μου. «Θέλετε να αναλύσουμε;» ρώτησε δείχνοντας ενθουσιασμένος.
Παραδέχτηκα, ταπεινωμένος. Προς δέος μου, ο Μάικ χαμογέλασε και ενίσχυσε την ευπρόσδεκτη επίσκεψη του, δηλώνοντας ότι λατρεύει την Τζιλ βγάζοντάς της φωτογραφία κάθε μέρα. Εκτίμησα το γοητευτικό τους έθιμο και δεν ξανακοίταξα έξω από το παράθυρο μετά από εκείνη την ημέρα.
